Maittala eliris el la kortkonstruaĵo kaj promenis stranden. Li eksidis sur la kajo, nudigis sian kapon kaj lavetis la vizaĝon per frida lagoakvo. Samtempe malsekiĝis la longaj griziĝintaj fruntharoj, kaj kiam Maittala permane transigis ilin surkapen, el ili elfluis akvogutoj en la nukon kaj sur la orelojn. Maittala remetis la ĉapelon, rigardis al la lago. La suno varmigis la nigran mantelon, sed li ne deprenis ĝin. Kiam li ekŝvitis, li stariĝis kaj promenis korten, prenis ŝpaton el la ilejo, iris malantaŭ la jam longe putriĝantan bovinejon kaj komencis elekti lokon. La tero estis saturita de iama bovina sterko. En ĝi kreskis altaj, fieraj urtikoj.

                 Sub sorpoarbo estis la plej bona loko, la arbo estis plena de burĝonoj, baldaŭ ĝi kiel impona kronkapulo ornamos ĉi severan lokon. Maittala alportis ankoraŭ falĉilon, faligis la urtikojn kaj portis tiujn en kompoŝton.

                 La ŝpato moviĝis lante, nigra humo kolektiĝis en amasojn, vermoj ektiris sin rapide ree en la tersinon. Maittala deprenis sian ĉapelon kaj daŭrigis la laboron.

                 La ŝpato leviĝis plena fojon post fojo, humo finiĝis kaj venis sablo, la teramasoj ŝanĝis sian koloron de nigro en brunon. Preskaŭ unu metron, ĉu jam sufiĉas? pensis Maittala kaj rektigis sian dorson.

                 Io ekkrakis en la arbustoj. Maittala rigidiĝis, turnis sin rigardi. Vulpo? Aŭ eĉ lupo, da tiuj ankaŭ onidire troviĝas ĉi tie. Urso ĝi ne povis esti, en tiom eta arbusto.

                 Maittala ascendis el la truo, frapis la ŝpaton en la teron kaj prenis sian ĉapelon. Mallaŭte li promenis ĉirkaŭ la angulo, iris por sia ĉaspafilo, revenis al la fosaĵo kaj komencis alproksimiĝi al la arbustoj. Ree krakis, iom pli laŭte. Ne estas iu eta besto. Maittala ŝargis. Mi pafas por timigo, li pensis, levis la pafilon, tiris la ellasilon kaj la brusono ekdisvastiĝis en la korto kaj en la silenta arbaro.