Iam multo okazas samtempe, en la sama loko. Sortoj kuniĝas, intermiksiĝas, plenigas la somernokton. Jena nokto estis ĝuste tia, la tempo kaj la loko estis konvenaj, multaj paŝoj direktiĝis samcelen.

                 Tiu ĉi somernokta scenejo situis sur la laga bordo: Griza domo, kies mastro kuŝis kvieta en sia lito, ronkis, sonĝis.

                 Huttunen kaj la filo promenis unu post la alia la padon, en kies alia fino estis la domo de Maittala. Ankaŭ laŭ la vojo ili povintus iri, eĉ la distanco estus la sama, sed en obskuraj laboroj silenta arbara pado ŝajnis pli bona ol la vojo, kiun veturis ankaŭ aŭtomobiloj, kies ŝoforoj povus vidi kaj memori.

                 Ĉar nenia lumo videblis kaj eĉ la hundeto estis ene, ambaŭ Huttunen iris rekte al la korta konstruaĵo. La pordo estis hokita, do malfermado sukcesis sen iaj laboriloj, Ene patro Huttunen lasis sian tornistron en la sama ĉambro, sur kies vando pendis la fusilo de Maittala. Oni estus povinta akuzi Maittala pro la senzorga konservado de pafilo, des pli, ke ankaŭ kugloj staris bele en sia skatolo sur la fenestrobreto.

                 La viroj iris en la sekvan ĉambron, bovinejon. Tie estis tiom mallume, ke Huttunen ordonis la filon alporti poŝlanternon el la tornistro. La filo portis la lumigilon, tian ruĝluman, kun plata baterio. La patro komencis trastudi la murojn, la filo sekvis kaj frapadis la bretojn.

                 - Ne tumultu, la patro neis.

                 - Sed jene ni aŭdas, ĉu ene estas kava loko.

                 - Kompreneble estas kavaj la bovinejaj muroj. Venu ĉi tien, en la lumon. Ni esploru kune.

                 Ili komencis rondiri sisteme la bovinejon, enrigardis en truojn, palpadis mane, flaris naze por kapti la eblan odoron de mono, avideco briligis iliajn okulojn, kaj ĉu bezone tion miri, ja neniam ili riĉan vivon spertis.